دلنوشته

غم مخور جانا در این عالم

که عالم هیچ نیست

نیست هستی جز دمی ناچیز

و آن دم هیچ نیست

ملک الشعرای بهار

ماندم از نوع رفتار آدم ها

معمولا اطرافم با وجود خیلی چیزها آدم هایی بودند الهام بخش.

اما امان از رفتار آدم هایی که معلوم نیس کنش و واکنششون بر گرفته از چیه.

ای کاش این فضای مجازی نبود تا آدم ها راه دیگه ای واسه نشون دادن قهر و آشتی و نفرت و تنفر خودشون از بقیه رو پیدا می کردند.

من یاد گرفتم که فقط از این جور آدما رد بشم و بالا برم.

دلگیرم و غمگین 

به نظر شما این از شانسه؟؟

هر چه بیشتر می گذره نتیجه گیری این میشه: دکترااااا

آدمها میان تو زندگیت و یه زخمی بر جا میزارن و میرن, حس خوشایند دلخوشی و سرمستی رو تبدیل می کنن به تلخیه زهر, این آدمها گهگداری بهت سرمیزنن و داغ دل تازه می کنن. چند شبی خواب از چشمات می گیرن و البته در آخر این تو هستی که میمونی و خاطرات و خیالاتت, بیان احساس به وضوح از سخت ترین کاراس و تو حرفی نمیزنی و فقط با خودت میگی و میگی, اینم گذراس مثل خیلی دیگه از رفت و آمدای این آدما, فقط باید صبر کرد و چند روز زمان داد. 

چه حیف که باید پا رو دلت بزاری و بسپری به زمان, ای کاش اینجوری نبود.